บทที่ 1

โซเฟีย บราวน์ เดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้อง ในมือกำขวดไวน์ไว้แน่น

ขณะที่เธอผลักประตูเข้าไป ประตูห้องน้ำก็เปิดผางออกมาพร้อมกัน

ไมเคิล จอห์นสัน ก้าวออกมาในสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกาย เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นโซเฟีย

โซเฟียหรี่ตามองใบหน้าของไมเคิลแล้วพึมพำ “ว้าว บริการของโรงแรมเดี๋ยวนี้ดีขึ้นเยอะเลยนะ มี...เด็กเอ็นให้ด้วยเหรอ? แถมยังหล่อขนาดนี้อีก?”

ไมเคิลได้ยินเธอพูดชัดเจนและรู้สึกประหลาดใจที่เธอเข้าใจผิดว่าเขาเป็นเด็กเอ็น

“คืนละเท่าไหร่?” โซเฟียถามอย่างกล้าหาญ ด้วยความคิดเรื่องการคลุมถุงชนที่กำลังจะเกิดขึ้นเป็นแรงผลักดัน

ในเมื่อเธอต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าอยู่แล้ว ก็ขอมีค่ำคืนสุดเหวี่ยงสักคืนจะเป็นไรไป และผู้ชายคนนี้ก็หน้าตาดีชวนมองเสียด้วย

“เธอจ่ายไม่ไหวหรอก” ไมเคิลตอบเสียงเข้ม พลางคว้าแขนเธอเพื่อจะโยนออกไป

แต่โซเฟียกลับเงยหน้าขึ้นแล้วกระซิบ “หลังคืนนี้ ฉันก็จะแต่งงานแล้วนะ คุณไม่อยากนอนกับฉันเหรอ?”

ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางและคำพูดเหล่านั้นคือสิ่งยั่วยวนที่ไม่อาจต้านทานได้

ไมเคิลรู้สึกถึงความร้อนที่พลุ่งพล่านขึ้นมา และในวินาทีต่อมา เขาก็ช้อนตัวเธอขึ้น

“เธอพูดเองนะ ห้ามมาเสียใจทีหลังล่ะ”

เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่มแล้วปีนขึ้นคร่อมทับ

โซเฟียไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

ในไม่ช้าทั้งสองก็พัวพันกันในอ้อมกอดอันเร่าร้อน

โซเฟียนอนหมดแรงอยู่บนเตียง ขณะที่ไมเคิลไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ไมเคิลพลิกตัวเธอแล้วกระแทกกระทั้นเข้าใส่เธออย่างรุนแรง

แก้มของโซเฟียแดงก่ำ ร่างกายชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ขณะที่เธอรองรับจังหวะที่ไม่หยุดหย่อนของเขา

ไมเคิลทรงพลังอย่างยิ่ง ร่างกายของทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง ของเหลวสาดกระเซ็นไปทั่ว

หน้าอกของโซเฟียกระเพื่อมไหวตามแรงกระแทกของไมเคิล

เธอกัดริมฝีปาก พยายามเก็บเสียง ขณะที่การเคลื่อนไหวของไมเคิลเริ่มบ้าคลั่งขึ้น

ความรู้สึกซ่านสยิวที่แล่นไปทั่วร่างทำให้เธอรู้สึกละอายใจ

เมื่อฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มจางลง โซเฟียก็เริ่มเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง

เมื่อสัมผัสได้ว่าเธอไม่มีสมาธิ ไมเคิลก็ขมวดคิ้วและกระแทกแรงขึ้น

แม้จะเป็นครั้งแรกที่พบกัน แต่ดูเหมือนไมเคิลจะรู้จักร่างกายของเธออย่างลึกซึ้ง เขาโจมตีทุกจุดอ่อนไหวของเธอ

โซเฟียพยายามกลั้นเสียงครางด้วยการกัดริมฝีปากตัวเองอย่างแรง

ไมเคิลหัวเราะหึๆ อยู่ด้านหลังเธอ

เขายังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด มือของเขานวดเฟ้นทรวงอกของเธอ การสอดแทรกของเขาล้ำลึกและแม่นยำ

ทุกแรงกระแทกล้วนโดนจุดอ่อนไหวของเธอ และหลังจากผ่านไปหลายสิบครั้ง ร่างกายของโซเฟียก็อ่อนระทวยไปหมด

โซเฟียโอบรอบคอของไมเคิล ร่างกายของเธอรัดแน่นรอบตัวเขา

ลมหายใจของไมเคิลหนักหน่วงอยู่ข้างหูเธอ อวัยวะเพศของเขาขยายใหญ่ขึ้นภายในตัวเธอ

เขากดเอวเธอลงและเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น

แรงกระแทกของเขาโดนปากมดลูก ทำให้โซเฟียครางออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

โซเฟียตัวสั่นสะท้านไปถึงจุดสุดยอดภายใต้การเคลื่อนไหวอันรุนแรงของไมเคิล

เธอทรุดลงในอ้อมแขนของเขา แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ไมเคิลทำต่อไปตลอดทั้งคืนจนกระทั่งโซเฟียหมดสติไปเพราะความเหนื่อยล้า

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ร่างกายของเธอก็ปวดระบมไปทั้งตัว ความเจ็บปวดนั้นเป็นเครื่องเตือนใจถึงความบ้าคลั่งเมื่อคืนก่อน

“ไอ้บ้า! ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด” โซเฟียสบถในใจเมื่อเห็นรอยช้ำที่ไมเคิลทิ้งไว้

เธอคว้าเสื้อผ้าจากปลายเตียงมาสวมใส่อย่างเร่งรีบ แล้วทิ้งบัตรเครดิตไว้บนโต๊ะ

มันน่าจะพอสำหรับค่าใช้จ่ายเมื่อคืน

ท้ายที่สุดแล้ว เธอนั่นแหละที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ

โซเฟียเกือบลืมไปว่าวันนี้เธอมีนัดสัมภาษณ์งาน

เธอรีบกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ อาบน้ำและแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่รอยต่างๆ อยู่บนหน้าอกของเธอ ซึ่งซ่อนไว้ได้ง่ายด้วยเสื้อคอสูง

เธอแต่งหน้าบางๆ แล้วถอนหายใจกับภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก

ถ้าเธอไม่ได้งานนี้ เธอก็ต้องกลับบ้าน

เมื่อดูเวลา โซเฟียก็คว้ากระเป๋าแล้วรีบออกไป

ณ สถานที่สัมภาษณ์งาน โซเฟียตกใจกับแถวผู้สมัครที่ยาวเหยียด

การแข่งขันตำแหน่งผู้ช่วยมันดุเดือดขนาดนี้เสมอเลยเหรอ?

ทุกคนแต่งตัวจัดเต็ม ในชุดเดรสยาวและแต่งหน้าอย่างสมบูรณ์แบบ

โซเฟียก้มมองชุดลำลองของตัวเองและนึกเสียใจที่เลือกชุดนี้มา

นี่เธอแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยหรือเปล่า?

แต่มันก็สมเหตุสมผล ฮอไรซัน คอร์ปอเรชั่น ขึ้นชื่อเรื่องสวัสดิการที่ดีเยี่ยม ดึงดูดผู้สมัครนับไม่ถ้วนในทุกๆ ปี

ถ้าเธอได้เข้าทำงานที่นี่ เธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเช่าอีกต่อไป

ผู้สมัครทยอยเข้าไปทีละคนและออกมา แต่ละคนดูสิ้นหวังกว่าคนก่อนหน้า

มาตรฐานของฮอไรซัน คอร์ปอเรชั่น สูงจริงๆ

“โซเฟีย คุณกับอีกสองสามคนตามฉันมา” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลพูด พลางเดินนำพวกเขาไปยังห้องทำงานด้วยเสียงส้นสูงดังกริ๊กๆ

เมื่อเข้าไปข้างใน ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็ยืนหลบไปด้านข้างและถามคำถามที่ซับซ้อนหลายข้อ ทุกคนดูงุนงง แต่โซเฟียตอบได้อย่างราบรื่น

เมื่อสังเกตเห็นว่าไมเคิลพยักหน้าเล็กน้อย ผู้จัดการฝ่ายบุคคลจึงประกาศว่า “ทุกคนยกเว้นคุณบราวน์ เชิญกลับได้ค่ะ”

โซเฟียถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอผ่านการสัมภาษณ์แล้ว

ขณะที่คนอื่นๆ เดินออกไป ประตูก็ปิดลงอย่างแผ่วเบาข้างหลังพวกเขา

ชายที่หันหลังให้โซเฟียอยู่ตลอดหันกลับมา และสายตาของพวกเขาก็สบกัน โซเฟียตัวแข็งทื่อ

ไมเคิลยิ้มมุมปาก พลางมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

“โซเฟีย? ยินดีที่ได้เจออีกครั้งนะ”

ในตอนนั้นโซเฟียอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาด

การดื่มทำให้เธอขาดสติ!

เรื่องวันไนต์สแตนด์ก็เรื่องหนึ่ง แต่นี่ผู้ชายคนนี้คือเจ้านายใหม่ของเธอ

เธออาจจะเพิ่งตกงานไปหมาดๆ เมื่อนึกถึงบัตรที่ทิ้งไว้ โซเฟียก็เสียใจกับทุกอย่าง

เธอฝืนยิ้ม ก้มหน้าลงและอธิบายว่า “คุณจอห์นสันคะ เมื่อคืนฉันเมาไปหน่อย”

ไมเคิลเดินเข้ามาหาเธอ ตรึงเธอไว้กับผนัง

ลมหายใจร้อนๆ ของเขาเป่ารดใบหู ทำให้เธออยากจะถอยหนี

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อน ใบหูของโซเฟียก็แดงก่ำ

เธอถอยหลังจนแผ่นหลังชนกับกำแพง แล้วจึงยืนหยัดสู้

“คุณจอห์นสันคะ ฉันคิดว่าฉันเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะคะ อีกอย่างฉันก็จ่ายเงินให้คุณแล้ว คุณจะมา...”

ไมเคิลหัวเราะเบาๆ พลางหยิบบัตรนักศึกษาออกมาจากกระเป๋าแล้วโบกไปมาตรงหน้าเธอ

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่บัตรนักศึกษาใช้แทนบัตรเครดิตได้?”